♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

گفتم: خسته‌ام

گفتم: هیشکی نمیدونه تو دلم چی میگذره

گفتم :غیر از تو کسی رو ندارم

گفتم :ولی انگار اصلا منو فراموش کردی

گفتم :تا کی باید صبر کرد؟

گفتم : تو بزرگی و نزدیکت برای من ِ کوچیک
خیلی دوره!تا اون موقع چیکار کنم؟

گفتم : خیلی خونسردی!تو خدایی و صبور !من بنده ات هستم و ظرف صبرم کوچیک...یه اشاره کنی تمومه

گفتم : انا عبدک الضعیف الذلیل...اصلا چطور دلت میاد؟

oOoOoOoOoOoO

بخشيدن هميشه كار خوبی تلقی ميشده
كلی بهمون توصيه شده، گوشزد شده
"تو ببخش "
"تو بزرگی كن و ببخش "
"بخشش از بزرگانه "
خلاصه اونقدر بهمون گفته شد
كه به اين ذهنيت رسيديم كه بايد هميشه ببخشيم
چون اگه اينكارو نكنيم
كوچیكيم، پستيم، بزرگ نيستيم
ميدونی
آره، بخشيدن خوبه
ولی بخشيدن ريسک خیلی بزرگيه
بعضی از آدما خيلی زود به خوبی عادت ميكنن
بدتر از اون
فكر ميكنن که وظيفته
وقتی بخشيدی، ميخوان دفعه بعد هم همين كارو كنی
اينجا ديگه تو خوب و بزرگ تلقی نميشی
اينجا فقط داری سواری ميدی
اينجا ديگه اونقدری كوچيک شدی
كه طرف ميتونه هركاری كه دلش ميخواد
با تو و دلت بكنه و مطمئن هم باشه كه ميبخشيش
بخشيدن خوبه
آره ببخش
ولی نه اونقدر كه سوارت بشن

oOoOoOoOoOoO

امیررضا لطفی پناه

^^^^^*^^^^^

يادته؟
همیشه بهم میگفتی تو بچه ای
منم دلم میشکست و میگفتم نه! نیستم

حالا که فکر میکنم
میبینم حق با تو بود
من خیلی بچه بودم
مثل بچه ها واسه کوچیک ترین چیزا ذوق میکردم
مثل بچه ها دروغ بلد نبودم
مثل بچه ها دلم پاک بود وُ وقتی میگفتم دوستت دارم، يعني واقعا دوستت داشتم

من مثل بچه ها دلم میشکست و مثل بچه ها ۲ دقیقه بعد میبخشیدمت و مثل بچه ها صبحمو با تو شروع می كردم

آره من خیلی بچه بودم
اما تو خيلی بزرگ بودی
دوست داشتنت
حرف زدنت
و خيلی چيزای ديگت مثله آدم بزرگا دروغ بود

تو خيلي بزرگ بودی...
خيلي خيلي بزرگ
(:

^^^^^*^^^^^